Anneme destek olmak için hem çalışır hem de benim herşeyimle ilgilenirdi.Askere çağrıldığı gün ki hüzün dolu gözlerini hiç unutamadım.
Koçum dedi ben gelene kadar annem sana emanet,sana güveniyorum.Nasıl da gururlanmıştım,abimin o sözleri beni acayip mutlu etmişti.
Sayılı gün çabuk geçer dönerim dedi.
Dağıtım iznine geldiğinde benim için bayram olmuştu,konuştuk,anlattı,anlattı..gitme zamanı geldiğinde yine gözlerinde aynı hüzün vardı.
Otobüs hareket ettiğin de elini sallayışı bende kalacak olan en son hatıraymış bilemedim.
Fırsat bulduğu zaman telefon açar,kısa da olsa sesini duyururdu.
Günlerce haber almadığımız zamanlar çok oluyordu,annemin gizli gizli gözyaşı döktüğünü görürdüm ,abim gelecek derdim kendi kendime.
Hiç inanmadım haberi gelince,herkes şehit olmuş diyor,annem feryatlar ediyordu.Kahramanım ölemez diyordum,ne yani abimi bir daha göremeyecekmiydim.
Bayrağa sarılı tabutu evimizin önüne geldiğinde yine şoktaydım,bana geleceğim demişti,böylemi gelecekti.
Allahım ben ölseydim keşke onun yerine dedim içim suçlu suçlu ağlarken.
Yeminler ettim arkasından bende asker olacak ve onun kanını yerde koymayacaktım.
Ama hiç bir şey benim kahramanımı geri getirmedi.
Şimdi en büyük tesellim yanına gidip onunla uzun uzun dertleşmek,bana vasiyeti saydığım anneme iyi bakıyorum merak etme abim demek.
Acılar yerini özlemlere bırakıyor ve ben onu çok özlüyorum.Tüm şehitlerimizin ruhu huzur bulsun.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder