Umudumuz Şehit Oldu

şehidim umudum

Üç kızkardeştik,evimizi mutluluğa boğan umut elimize doğmuştu.

Anneme hiç bırakmıyorduk,o bizim gözbebeğimizdi,ablalarının bir tanesiydi.

Tüm mahallenin de bir tanesiydi,Umut yanlız evimizin değil ,herkesin neşe kaynağıydı.

Yıllar nasılda hızla geçti,evlendiğim de nasıl hırçınlaşmıştı,beni bir türlü bırakmak istememişti,zar zor ikna ettik.

Daha sonraları eşimi çok sevdi ve bizden çıkmaz oldu.

Herşey o kadar güzeldi ki,annem ve babam birbirini ve bizleri seven,mutlu bir yuvada büyümemizi sağlayan ,sevgi dolu bir çiftti.

Babam karadenizli olmamıza rağmen arka arkaya üç kızının olmasından hiç gocunmamış,ama Umut doğunca hepimiz gibi,onunda mutluluğu ikiye katlanmıştı.

Yıllar geçip Umut yakışıklı bir delikanlı olduğunda birbirimize söylemesekte askerlik zamanının gelmesi içten içe hepimizi hüzünlendiriyordu.

Şimdi düşünüyorum da herşey bu kadar güzel ve yolundayken içime zamn zaman düşen,sebebini bilmediğim bir sıkıntı yaşanacakların habercisi miydi?

Asker yolculamasında bütün mahalle sabaha kadar uyumadı,çalındı,söylendi,annemin gözlerinden sessiz sessiz akan gözyşlarını gördükçe hepimiz onu teselli edecek şeyleri arka arkaya söylüyorduk,babam garip bir şekilde mahzunlaştı,uzaktan uzaktan gece boyunca gözlerini Umuttan ayıramıyordu.

Doğuda ,çatışmaların ortasında askerliğini yapan kardeşimle beraber sanki hepimizin hayatı haberlerden ibaret olmuştu.

Her günü ,geceyi atlattığımıza şükreder olmuştu,bu arada 9 ayını tamamlamıştı.Bitti diyorduk ,üç ay nedir ki çarçabuk biter.

O lanetli gün de yine haberleri yakalamaya çalışıyor bütün kanalları geziyordum.

Bir haber kanalında alt yazının sonunu okuyabilmiştim,kalbim yerinden çıkacak sandım,alt yazının yeniden geçmesini beklerken.

Gözümün bebeği,evimizin birtanesi Umut'un görev yaptığı karakol baskına uğramıştı,yer ayağımı altından kaydı gitti o anda,yüreğimde ki o közün yakışını unuttum bir anda,ya annem-babam ne yapacaklar bu acıya nasıl dayanacaklar dedim.

Sonrasın da olanları kimsenin yaşamasını istemem,ne anlatacak yürek,ne yazacak kelime.Bu acıyı dünyada anlatacak hiç bir kelime yokk!

Onsuz geçen bir senenin sonunda ,annemi kaybettik,yüreği dayanamadı babamsa yaşayan bir ölü gibi elinde resimlerle yatıp kalkıyor.

Biz ablaları ise bu acıyla ömür boyu mutsuzluğa mahkum olduk.

O yıllardır sevgi ve mutlulukla dolu evde şimdi öyle bir hüzün var ki tüm mahalleli o günden beri bizle beraber gülmeyi unuttu. Canım,bebeğim nurlar dolsun yattığın yere,ŞEHİDİM,UMUT'UM...