Eşim teğmen olarak güneydoğu'da görev yapıyordu.
Sürekli operasyonlarda olması ve beni yalnız bırakmak istememesi nedeniyle ailemin yanında kalmamı istemişti.
Bebeğimizin olacağını haber vermek için sabırsızlanıyordum,ama operasyondan dönmesini beklemek zorundaydım.
Nasıl da mutlu olmuştu,gelecekle ilgili ne güzel şeyler söylemiş ,içimde ki tüm korkuları silip atmıştı yüreğimden.
Oğlumuzun doğduğu gün mutluluğumuzu sadece telefonda paylaşabilmiştik,en kısa zamanda geleceğim ,oğlumu görmek için sabırsızlanıyorum demişti en son konuşmamızda.
Benim de içim içime sığmıyordu,geldiği günü hayal edip ,oğlunu kucakladığı anı düşünmek beni gülümsetmeye yetiyordu.
Zaten tüm hayallerimin ,mutluluğumun sonu o kadar yakındaymış ki nerden bilebilirdim..Her zaman umutla beklediğim telefon sesi nedense o akşam çok acı acı çaldı,benim için dünya o saatten sonra durdu sanki.
Günlerce derin bir uykuda kaldım sanki,her uyanışımda yok olamaz diyordum,inanmak o kadar zor ki ancak bu duyguyu yaşayanlar anlayabilir.aylarca eşimin şehit düştüğünü kabul edemedim,tedaviler gördüm.
Ama gerçek olan bir can vardı,oğlum için yaşamak zorundaydım,en azından bunu kabullenmek zorundaydım.
Şu anda oğlum koca bir delikanlı oldu,ona her zaman babasını anlatırım.Ama babasının öldüğü gün benim de içimde bir şeylerin öldüğünü hiç anlatamadım...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder