Hiç kimse yaptığı yanlışların bedelinin bu kadar ağır olabileceğini bilemez.
Oğlum benim herşeyimdi,onu çok seviyordum ama hiç bir zaman bu sevgimi belli edemedim,söyleyemedim.
Pişmanlıkların bazen hiç telafisi olmuyor maalesef.
Çok istememize rağmen okumak istemedi,her anne-baba gibi bizde oğlumuzu iyi yerlerde görmeyi ve ondan gururla söz edebilmeyi istiyorduk.
Okumak istemeyince,bir an önce askerliğini yapması için ona baskı yapmaya başladım.
Annesi ise bu durumdan çok rahatsızdı,çocuğu rahat bırak diyordu,hergün şehit haberleri ile içimiz yanıyor ben çocuğumu bu ortamda askere göndermek istemiyorum,daha 2 sene tecilli diyordu.
Biz bu tartışmaları neredeyse her gün yapar olmuştuk.
Bir gün oğlum;baba dedi askerlik için müracaatımı yaptım,sonunda istediğin oldu,askere gidiyorum için rahat olsun.
O anda gözlerinde beni suçlayan ,işte istediğin oldu benden kurtuluyorsun bakışını hiç unutamadım.
Onu askere yolcu ettik,içimde birşeyler koptu sanki.
Kader onu hakkari'nin dağlarına sürükledi,bitecek ve sağ salim eve dönecek diyordum içimden,kendi vicdanımı mı rahatlatıyordum bilemiyorum.
Annesi artık benimle hiç konuşmaz olmuştu,söylemese bile bakışlarıyla suçlusun diyordu.
O kara günü geldiğinde içimde büyük bir sıkıntıyla uyandım,oğlumun duvarda asılı duran askerlik fotoğrafına uzun uzun baktım,seni çok seviyorum sana söyleyemesem de seni çok seviyorum aslanım dedim sessizce.
Televizyonu açtım,alt yazıyla Hakkari,baskın,şehit bu üç kelime kulaklarımda hala çınlıyor.
Şehitlerin isimleri sayılıyor olmaz dedim,yok o değil dedim,bir yanlışlık var dedim,olduğum yerde çöktüm.
Şehitlerden birisi benim oğlumdu,çok sevdiğim ama söyleyemediğim,neredeyse zorla askere gönderdiğim oğlum.
Rüya görüyor olabilirim dedim,gözlerimi sıkıca ovuşturdum.
Oğlum şehit olmuştu,ben ise yaşarken ölmüştüm,hergün aynı acıyla ve vicdan azabıyla yaşarken ölmeye mahkum olmuştum.
Şimdi sadece Allaha tek bir şey için yalvarıyorum,beni oğluma kavuştur ondan beni affetmesi için bir yol göster..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder